Zobacz nowe serwisy Kulturalnej Polski!
To which Life nothlng darker or brighter can brlng,
For which Joy has no balm and Affliction no Sting.
T. Moore
Nad brzegiem niezmierzonego oceanu dumał, osłabiony cierpieniem - wszystkie sny i rozkosze młodości przybywały na skrzydłach wspomnienia i trapiąc umysł, znękany dawną świetnością, podwajały ciemność obecną. - Okiem rozpaczy, okiem, w którym już nadzieja żadnego nie miała ołtarza, spozierał na fale, coraz bardziej z wichrem bój toczące, i czuł jakąś radość, bo spodziewał się, że już nadchodzi zaguba i że przynajmniej w trumnie z morskich bałwanów odzyska spokojność i ciszę, dawno straconą na ziemi. - Lekki statek kołysały wody niedaleko, i żagiel, podarty wiatrem, żałobne spuszczał zasłony nad sterem, wpół rozpadłym od piorunu; czekał jeszcze, aż wzmoże się wojna żywiołów, aż chmury i wody połączą się na zniszczenie stworzenia - bo chciał być pewnym zgonu, bo przynajmniej pragnął, by go śmierć nie zawiodła, tak jak życie zawiodło. Trwoga daleką była od jego serca i twarzy, niebezpieczeństwo przywołało całą dumę na zorane smutkami czoło i ogień zgasły znów ożył w oczach na odgłos grzmotów i na znak gniewu niebios. - Rzucił się, wyniosły postawą i myślą, ku własnemu okrętowi i oderwał kotwicę z głębi wód, i puścił się na czarną przestrzeń oceanu, witając w każdej fali grób pożądany. - Z uśmiechem, urągającym się z burzy, patrzał na pobrzeża, ginące w oddali, bez żalu, bez tęsknoty, zimny na wszystkie gromy, spokojny, bo bliski już ostatniej chwili; został sam z przyrodzeniem, zawieszony na wierzchołkach fal między niebem i morzem, bez nadziei ratunku, bez chęci ocalenia się, i jedynym wspomnieniem zajęty, jedynym, które przekwitłe serce jeszcze do żywszego bicia przymuszało. A tymczasem srożyły się wichry wokoło, bałwany, rozpryskujące się w pianę, to jak ogromne góry, to jak śniegowe zamiecie słabemu statkowi groziły, wszystko zdawało się konać co chwila i co chwila ostatnią wysilać się mocą; świsty wiatru krążyły po zamglonym powietrzu jak tysiące syczących żmii, huk piorunu rozlegał się po przestrzeni, jak gdyby z nim razem całe sklepienie niebios zdruzgotane - w przepaść leciało. Chmury, to rozprute, to znowu w jedno zbite, przelatywały górne obszary jak potoki ze skał się walące. - Zewsząd niechybny cios, nieunikniony koniec się zbliżał; z przodu, z tyłu, po bokach wzdęte fale śmierć zwiastowały rykiem, podobnym do ostatniego jęku konającego świata - a ON bez bojaźni siedział nad sterem i pewną ręką kierował statek tam, gdzie wścieklej walczyło morze z wichrem i gdzie wiry kręciły się, porwane nieznaną siłą w otchłanie bez granic. - A jednak dotąd nie mógł zginąć, pomimo własnej woli i napadu burzy; jak ziarnko piasku, niesiony na niezgłębionym przestworze, z jednej fali do drugiej przerzucany, nigdzie zgonu doczekać się nie mógł; ciągle z jednego bałwanu wyrwany i w drugi popchnięty, daremnie oddawał się całej wściekłości oceanu, puszczonego bez wędzidła; nie mógł, nie mógł umrzeć! - I znowu rozpacz zaczęła silniej miotać jego duszą, i powstał z mokrego siedzenia, i wyciągnął ręce do burzy, i błagał potęgi nieba i piekła, by zakończyły życie, nieznośne porównaniem uszłego, krótkiego szczęścia - z długim i obecnym nieszczęściem. Lecz poznał, że próżne były modły, że czas jeszcze nie nadszedł i że gwiazda przeznaczenia nie wylała jeszcze z łona wszystkich promieni. Zarzucił więc płaszcz szeroki wkoło siebie i opierając czoło, nabrzmiałe krwi potokiem, o drżące ręce, zaczął dumać śród spustoszenia i nawałnicy. Wtem lekkie z początku, lecz coraz wzrastające osłabienie, wkradając się pomiędzy członki, do każdej się żyły dostało; powieki obciążone przywarły dumne oczy i niesiony na wzburzonej wód kolebce, zasnął snem wspomnień, i cały zawód, i całą młodość ujrzał na nowo, i dni przeszłe snuły się przed oczyma jego wyobraźni jak fale unoszące statek, na którym drzymał.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 -
Wersja do druku 
Wyślij znajomemu
Komentarze
artykuł / utwór: ***
Dodaj komentarz
***
Zygmunt Krasiński
|
For which Joy has no balm and Affliction no Sting.
T. Moore
Nad brzegiem niezmierzonego oceanu dumał, osłabiony cierpieniem - wszystkie sny i rozkosze młodości przybywały na skrzydłach wspomnienia i trapiąc umysł, znękany dawną świetnością, podwajały ciemność obecną. - Okiem rozpaczy, okiem, w którym już nadzieja żadnego nie miała ołtarza, spozierał na fale, coraz bardziej z wichrem bój toczące, i czuł jakąś radość, bo spodziewał się, że już nadchodzi zaguba i że przynajmniej w trumnie z morskich bałwanów odzyska spokojność i ciszę, dawno straconą na ziemi. - Lekki statek kołysały wody niedaleko, i żagiel, podarty wiatrem, żałobne spuszczał zasłony nad sterem, wpół rozpadłym od piorunu; czekał jeszcze, aż wzmoże się wojna żywiołów, aż chmury i wody połączą się na zniszczenie stworzenia - bo chciał być pewnym zgonu, bo przynajmniej pragnął, by go śmierć nie zawiodła, tak jak życie zawiodło. Trwoga daleką była od jego serca i twarzy, niebezpieczeństwo przywołało całą dumę na zorane smutkami czoło i ogień zgasły znów ożył w oczach na odgłos grzmotów i na znak gniewu niebios. - Rzucił się, wyniosły postawą i myślą, ku własnemu okrętowi i oderwał kotwicę z głębi wód, i puścił się na czarną przestrzeń oceanu, witając w każdej fali grób pożądany. - Z uśmiechem, urągającym się z burzy, patrzał na pobrzeża, ginące w oddali, bez żalu, bez tęsknoty, zimny na wszystkie gromy, spokojny, bo bliski już ostatniej chwili; został sam z przyrodzeniem, zawieszony na wierzchołkach fal między niebem i morzem, bez nadziei ratunku, bez chęci ocalenia się, i jedynym wspomnieniem zajęty, jedynym, które przekwitłe serce jeszcze do żywszego bicia przymuszało. A tymczasem srożyły się wichry wokoło, bałwany, rozpryskujące się w pianę, to jak ogromne góry, to jak śniegowe zamiecie słabemu statkowi groziły, wszystko zdawało się konać co chwila i co chwila ostatnią wysilać się mocą; świsty wiatru krążyły po zamglonym powietrzu jak tysiące syczących żmii, huk piorunu rozlegał się po przestrzeni, jak gdyby z nim razem całe sklepienie niebios zdruzgotane - w przepaść leciało. Chmury, to rozprute, to znowu w jedno zbite, przelatywały górne obszary jak potoki ze skał się walące. - Zewsząd niechybny cios, nieunikniony koniec się zbliżał; z przodu, z tyłu, po bokach wzdęte fale śmierć zwiastowały rykiem, podobnym do ostatniego jęku konającego świata - a ON bez bojaźni siedział nad sterem i pewną ręką kierował statek tam, gdzie wścieklej walczyło morze z wichrem i gdzie wiry kręciły się, porwane nieznaną siłą w otchłanie bez granic. - A jednak dotąd nie mógł zginąć, pomimo własnej woli i napadu burzy; jak ziarnko piasku, niesiony na niezgłębionym przestworze, z jednej fali do drugiej przerzucany, nigdzie zgonu doczekać się nie mógł; ciągle z jednego bałwanu wyrwany i w drugi popchnięty, daremnie oddawał się całej wściekłości oceanu, puszczonego bez wędzidła; nie mógł, nie mógł umrzeć! - I znowu rozpacz zaczęła silniej miotać jego duszą, i powstał z mokrego siedzenia, i wyciągnął ręce do burzy, i błagał potęgi nieba i piekła, by zakończyły życie, nieznośne porównaniem uszłego, krótkiego szczęścia - z długim i obecnym nieszczęściem. Lecz poznał, że próżne były modły, że czas jeszcze nie nadszedł i że gwiazda przeznaczenia nie wylała jeszcze z łona wszystkich promieni. Zarzucił więc płaszcz szeroki wkoło siebie i opierając czoło, nabrzmiałe krwi potokiem, o drżące ręce, zaczął dumać śród spustoszenia i nawałnicy. Wtem lekkie z początku, lecz coraz wzrastające osłabienie, wkradając się pomiędzy członki, do każdej się żyły dostało; powieki obciążone przywarły dumne oczy i niesiony na wzburzonej wód kolebce, zasnął snem wspomnień, i cały zawód, i całą młodość ujrzał na nowo, i dni przeszłe snuły się przed oczyma jego wyobraźni jak fale unoszące statek, na którym drzymał.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 -
Wersja do druku Wyślij znajomemuKomentarze
artykuł / utwór: ***
Dodaj komentarz
 Menu: Cytaty, sentencje Linki: Adam Mickiewicz Adam Asnyk Jan Kasprowicz Ania z Zielonego Wzgórza Nie-Boska komedia Gloria victis  |
.:: top ::.
Copyright krasinski.kulturalna.com
Wydawca: Olsztyńskie Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych - Kulturalna Polska
współpraca • autorzy • kontakt